تعادل عملکردی در بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی

مقدمه: به نظر می رسد فقدان حس عمقی در بیماران مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی(dpn) منجر به عدم تعادل وضعیتی و در نتیجه تحت تأثیر قرار گرفتن کیفیت عملکردها و فعالیت های روزانه ی زندگی آن ها می شود. مطالعه ی حاضر با هدف مقایسه ی تعادل عملکرد در بیماران مبتلا به dpn با افراد سالم انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تعادل 15 بیمار مبتلا به dpn (که نوروپاتی آن ها به وسیله ی مقیاس dne تشخیص داده شده بود) و 15 فرد سالم که از نظر جنس، سن و bmi با افراد گروه سالم جور شده بودند، به وسیله ی مقیاس سنجش تعادل عملکرد berg ارزیابی شد. علاوه بر نمره ی کلی تعادل عمکرد (bbs)، 5 گروه از آزمون های این مقیاس بر اساس تأثیر احتمالی فقدان حس عمقی بر عملکردهای مختلف مورد توجه بیشتری قرار گرفتند که عبارتند از توانایی انتقال کنترل شده ی وزن (cws)، توانایی جابه جایی (t) و توانایی حفظ تعادل در شرایط مختلف وسعت سطح اتکا (bos) و اطلاعات بینایی (v). یافته ها: مقایسه ی دو گروه نشان دهنده ی افت قابل ملاحظه ی نمره های bbs، cws، t، bos و v در بیماران مبتلا به dpn نسبت به افراد سالم بود (05/0>p). در گروه بیماران هم چنین همبستگی منفی معنی دار (در سطح 001/0) قوی تا خوب بین نمره ی مقیاس dne با نمره های bbs، cws، t، bos و vبرقرار بود (ضریب پیرسون به ترتیب: 88/0-، 91/0-، 76/0-،70/0- و 89/0-). نتیجه گیری: dpn باعث اختلال تعادل عملکرد شدیدی در بیماران مبتلا به دیابت می شود که ممکن است آن ها را در معرض خطر افتادن هنگام انجام فعالیت های روزانه زندگی قرار دهد و این اختلال با شدت یافتن بیماری وخیم تر می شود. این بیماران برای کنترل تعادل بر اطلاعات بینایی تکیه می کنند.